“کاظم فرامرزی” از آن دسته افرادی است که سال های جوانی خویش را در جبهه های جنگ تحمیلی گذرانده است. وی یک سال پس از شروع جنگ، راهی جبهه شد و تا آخرین روزها و حتی پس از قبول قطع نامه ی 598 در خط مقدم باقی ماند. خاطرات وی از آن روزها در کتاب حاضر جمع آمده است. او بارها به چشم خویش بمباران های شیمیایی عراق را در جبهه ها دید، بارها با از خودگذشتگی به صف تانگ های دشمن حمله برد و پس از شهادت برادرش نیز حاضر به بازگشت به پشت جبهه نبود. دوستان و یاران بسیاری را از دست داد و خود بارها مجروح و بستری شد تا جایی که به طور کامل شنوایی اش را از دست داد. وی ادعا می کند پس از قبول قطع نامه و دقایقی مانده تا اجرای آن آخرین شلیک به سمت دشمن از سوی نیروهای ایرانی به دست وی و با نیت انتقام همه ی شهیدان و جانبازان انجام گرفته است.