نویسنده در کتاب پژوهشی حاضر با استفاده از روش جامعه شناختی درصدد اثبات این فرضیه برآمده است که در دوران معاصر پارادایم جدیدی با عنوان «پارادایم دین داری ابرعرفی» و یا به عبارتی تشدید «سکولاریته» در زمان کنونی برای دین داری رقم خورده است. بر این اساس نویسنده در صدد است علت رشد و توسعه حیرت انگیز جنبش های معنوی نوپدید در دهه های آخر قرن بیستم را تبیین کند. در این راستا ضمن معرفی دو پارادایم دین داری بیش از حاکمیت فرهنگ مصرفی یعنی پارادایم تعالی گرا و پارادایم عرفی و مقایسة آن ها، نظرات پسامدرنیستی اندیشمندانی چون: «نیل بل»، «پاکولسکی ولش» ارائه و پس از آن تحول های مفهومی مؤلفه های درون دینی یعنی: «خدا» و «نجات» در دورة «پساسنّت» بررسی گردیده است. در پایان وضعیت عرفان در پارادایم های معرفی شده، تحلیل و به وضعیت ایران نیز در ارتباط با موضوع، اشاره گردیده است.