در هریک از کتاب های “دورۀ درهای بسته”، اسارت از زبان یکی از آزادگان روایت شده است که باز نوشتۀ وقایع حقیقی است. ساعت ها گفت وگو، صدها صفحه متن پیاده شده، نوشتن و خط زدن. شنیدن، خواندن، بازساختن تصویرها، گفت وگوها، و اتفاق ها، کلنجار رفتن با هریک و بالاخره نزدیک شدن به تجربۀ ده سال زندگی در اردوگاه، یعنی این کتاب روایتی که بیش تر بر سال های اول اسارت تاکید می کند از زبان “علی علی دوست” یا آن طور که دوستان هم بندش می شناسند، “علی قزوینی”. او این ده سال را زندگی کرد، پیر شد، رنج کشید، یاد گرفت، شادی کرد و حالا آزاد است، اما از آن روزها چیزی فراتر از خاطره برایش باقی مانده است.