چهره نگاری انسان از دیرباز مورد توجه نقاشان و نگارگران بوده است. نگارگری در ایران پیوندی دیرینه و ناگسستنی با ادبیات و اندیشه های حکیمانه و شاعرانه داشته و از این رو هنرمندان به شمایل نگاری انسان در داستان ها و حکایت هایی با مضمون های حماسی، تغزلی، عرفانی و اخلاقی پرداخته اند. خطاب و عتاب، ناز و کرشمه، مستی و مستوری از جلوه های توصیفی محبوب در شعر و ادبیات عرفانی است.کتاب حاضر گامی در بازآفرینی نقش انسان آرمانی است.