هرچه فریاد کشیدی، کسی به آسمان نگاهی ندوخت. دلت سوخته برایشان. می دانستی اگر انسان اهل آسمان نباشد، انسان نیست؛ اما آن ها به زمین انس گرفته بودند و خط پایان آرزوهایشان بوی خاک می داد. گمانم این است که تو یقین کردی باید صحنه ای تماشایی در افق آسمان باشد تا این ها چشم از زمین بردارند گیرند و بر آسمان خیره شوند. نکند از همین رو بود که عزم کردی از کربلا تا شام، بالای نیزه خانه کنی تا شاید کسی چشمی به آسمان بدوزد و دلش در هوای پرواز بسوزد؟ حسین جان! کاش همه می دانستیم که تو بهای آسمانی شدن ما شدی تا این قدر چشممان به زمین دوخته نباشد. من هنوز تماشاگر سر بر نیزه نشسته تو هستم و چشم از آسمان نبسته ام.