زمانی که نخستین انسان ها، در نخستین سرزمین ها پدیدار شده بودند، چونان انبوهی بی گفتار و فرو رتبه بودند که نخست بر سر میوه درختان وحشی و خوابگاه های ابتدایی با چنگال و مشت و سپس، با چماق و سرانجام، با جنگ افزارهایی که تجربه، زان پس برایشان فراهم ساخته بود، به نبرد بر می خواستند؛ تا آن که کاربرد کلام را فراگرفتند و توانستند به یاری آن، آواهای شنیداری و اندیشه ها را برسانند و نام ها را به کار برند. پس از آن، پیشگیری از جنگ را آغاز کردند و شهرهای دیوار بندی شده ساختند و قانون را بنیاد گذاشتند تا نه کسی دزدی کند، نه به غارت دست یازد.