در این کتاب گزیده ای از یادداشت های “فریدریش ویلهلم نیچه “( 1844ـ 1900) فیلسوف آلمانی در باب معرفت شناسی، فلسفه، حقیقت و فرهنگ فراهم آمده است . عناوین برخی از مباحث کتاب عبارت اند از :فرهنگ، فلسفه، یونانیان، تاریخچه کتاب فیلسوفات نیچه، در باب شوق به حقیقت، حقیقت و دروغ به مفهومی غیر اخلاقی، و فلسفه در زمان عسرت .مترجم در مقدمه کتاب می گوید” :نیچه نخستین کسی بود که دریافت نفس حقیقت و معرفت برای انسان مدرن مسئله ساز شده اند . نظریه او در مورد بی ارزش شدن حقیقت و معرفت در واقع بدین معناست که برای انسان مدرن آخر قرن نوزدهم، مسئله اصلی دیگر نه شناخت طبیعت (به سبک اسلاف قرن هفدهمی اش)، که شناخت خود این شناخت است .از نظر نیچه حقیقت چیزی نیست جز استعاره ها و دروغ هایی که جامعه بر فرد تحمیل می کند .این دروغ ها ضامن بقای جامعه و فرد و از این رو برای هر دوی آنها مفید و سودمندند . ولی نیچه از سوی دیگر به وجود حقایقی مضر و مرگبار اشاره می کند، و در تفسیر خویش از تنش میان حقیقت و زیبایی تا آن جا پیش می رود که می گوید : اگر زیبایی و هنر نبود، آدمی در نتیجه اثرات مهلک حقیقت و میل به حقیقت نابود می شد…به لحاظ تاریخی و فرهنگی نیهیلیسم بی شک مهم ترین و بنیادی ترین مفهوم در تفکر فلسفی نیچه است .نظریه نیچه در باب نیهیلیسم، کل تاریخ تمدن غربی، یعنی تمدن سقراطی ـ مسیحی را در برمی گیرد و فی الواقع در حکم نقطه اوج نقد تبارشناسی نیچه از دست آوردها و ارزش های بنیادین این تمدن است .”