((نامه های تهران)) مجموعه ای است از یکصد و پنجاه و چهار نامه از رجال سیاسی و نامور در گذشته ایران که در دوره پادشاهی احمدشاه، رضاشاه و محمدرضا شاه ـ درباره جریان های سیاسی و اجتماعی کشور ـ به ((سید حسن تقی زاده)) نوشته اند .هر یک از این نامه ها متضمن اطلاعاتی است از وقایع مملکتی یا عقیده و نظری عمدتا سیاسی از نویسنده آن .نامه های بخش اول کتاب مربوط به دوره احمدشاه ( 1288ـ 1304) همه از تهران به برلن و مسکو فرستاده شده است .یادآور می شود ((تقی زاده)) در آن سال ها در برلن به سر می برد .بخشی از نامه های این دوره مرتبط است به فعالیت حزب دموکرات مانند نامه های سلیمان و محسن اسکندری، سید محمدرضا مساوات و شیخ ابراهیم زنجانی .در بخش دوم (سال های 1304ـ 1320) نامه ها دو جنبه دارد .قسمتی مربوط به ایامی است که تقی زاده در مناصب دولتی بوده و قسمتی دیگر به هنگامی مربوط می شود که تقی زاده مغضوب حکومت وقت شده و در خارج می زیسته است و منحصرا افرادی که دل بسته دوستی دیرین او بوده اند با او مکاتبه داشته اند .نامه های بخش سوم مربوط به سال هایی است که پس از شهریور 1320((تقی زاده)) سفیر ایران در لندن شد و دوستانش نامه هایی به او درباره اوضاع و احوال ایران می نوشته اند .