نوشتار حاضر به سرگذشت نامه ی شهید “منصور ستاری” ـ فرمانده ی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ـ در قالب داستان اختصاص یافته است. گفتنی است وی به سال 1327 در روستای ولی آباد ورامین دیده به جهان گشود و پس از طی دوران متوسطه به دانشکده ی افسری راه یافت. پس از اتمام دوره به درجه ی ستوان دومی رسید و پس از مدت کوتاهی در سال 1350 به خاطر خلاقیت و هوش سرشار برای گذراندن دوره ی یک ساله ی آموزش کنترل رادار به آمریکا اعزام شد. در سال 1351 به ایران بازگشت و به عنوان افسر کنترل شکاری نیروی هوایی مشغول کار شد. وی به سال 1354 در رشته ی برق و الکترونیک پذیرفته شد، اما شروع جنگ تحمیلی فرصت ادامه ی تحصیل را از وی گرفت. فعالیت های چشمگیر او در اجرای طرح های جنگی باعث شد تا در سال 1362 به سمت معاون عملیات فرماندهی پدافند نیروی هوایی انتخاب شود. در سال 1364 به عنوان معاون طرح و برنامه ریزی نیروی هوایی برگزیده شد و پس از آن با درجه ی سرهنگی به بالاترین مقام یعنی فرماندهی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران منصوب گردید. وی پس از جنگ نیز با وجود تحریم های نظامی، کار بازسازی هواپیماها، هلی کوپترها و تجهیزات مهم و ضروری نیروی هوایی را سر و سامان داد. تکمیل و تجهیز کادر آموزشی دانشکده ی خلبانی و تاسیس دانشکده ی پرواز از جمله طرح های مهم او برای خودکفایی کشور بود. این فرمانده در دی ماه سال 1373 هنگامی که برای پیگیری برنامه ها و طرح های آینده ی نیروی هوایی از اصفهان عازم تهران بود به همراه تعدادی از همکارانش بر اثر سقوط هواپیما به شهادت رسید.