نگارنده در این کتاب با مروری بر تاریخ سیاسی کشور ایران، علل عقب افتادگی ایران، همچنین نقش و جایگاه نخبگان سیاسی، اجتماعی و فرهنگی را در تحولات معاصر ایران به زبان ساده تشریح می کند .وی بر این باور است که “علت اساسی عقب ماندگی ما، نه در همسایه ها، ابرقدرت ها، حکومت و دولت های معاصر، بلکه باید در خویشتن، شخصیت اخلاقی و خلق و خوی ایرانیان جستجو کرد .”نگارنده ورود استعمار را معلول عقب ماندگی فرض می کند، نه علت آن ;همچنین معتقد است به علت عدم نقد خود و نخبگان، تا به حال در زمینه انتقاد از رفتارهای فردی و اجتماعی ایرانیان کتاب های اندکی منتشر شده است .او با تاسی از کتاب هایی نظیر” :ما چگونه ما شدیم”، “جامعه شناسی نخبه کشی”، “سازگاری ایرانی”، “دارالمجانین “و “خلقیات ما ایرانیان “به نقد روح و رفتار ایرانیان اهتمام می کند .او ناخالص بودن، اطاعت پذیری از ظالم جور، و عدم انتقاد پذیری را از ویژگی های تاریخی ایرانیان می داند .نگارنده در پایان کتاب می گوید :اتفاقا بر خلاف تصور خیلی ها من شخصا گمان می کنم که مشکلات کشور اکثرا چنان راه حل های ساده دارد که در باور مدیریت فعلی کشور نمی گنجد (همه مشکلات را نمی گویم ضمن این که همه مدیران اجرایی کشور را هم متهم نمی کنم) منتهی اشکال کار این است که ما وقتی خودمان تصمیم گیر شدیم، وکیل شدیم، وزیر شدیم، دیگر نه حرف کسی را گوش می کنیم و نه حاضریم کارمان را این قدر ساده نشان بدهیم که خدای ناکرده، حرمتمان !لطمه بخورد و بهترین راه ادامه کارمان هم در این است که برای بهتر جلوه گر شدن قدمان هر کس بلند قدتر از خودمان دیدیم یا فراریش بدهیم یا به همان اندازه از قدش کم کنیم .”حقیت گریزی و پنهان کاری، ظاهرسازی، قهرمان پروری و استبدادزدگی، بی برنامه گی، احساساتی بودن، شعاری بودن، مسئولیت ناپذیری، حسادت و قانون گریزی ما پاره ای از مباحث کتاب را تشکیل می دهد .