داستان «سلامان و ابسال» دارای یک مفهوم عرفانی است که عبارت است از صعود انسان سالک از درجات پست حیوانی به سوی درجات بلند معنوی که این امر در سایة توجه و عنایت الهی صورت می گیرد. «حسین بن اسحاق» ـ مترجم مشهور دورة عباسی ـ داستان یونانی سلامان و ابسال را به عربی برگرداند. سپس ابن سینا در آثارش به این داستان پرداخت و آن را دارای رموزی عرفانی دانست. پس از ابن سینا فلاسفة دیگر نیز با همین نگاه تمثیلی به داستان روی آوردند. برخی مانند خواجه نصیر طوسی آن را شرح و تاویل کردند و برخی مانند «ابن طفیل» و خود «ابن سینا» برای نشان دادن مفاهیم عرفانی مدنظر خود، داستان را به شکلی متفاوت از ترجمة حنین بن اسحاق روایت کردند. اما در قرن نهم هجری قمری کاری تازه روی سلامان و ابسال انجام شد؛ جامی، شاعر بزرگ این قرن، داستان را به نظم فارسی درآورد. و اینک داستان منظوم جامی با نثری ساده و با هدف استفاده مخاطبان نوجوان، بازنویسی شده است. پس از نقل هر بخش داستان، چند بیت از خود داستان منظوم جامی نیز آورده شده که به آشنایی خوانندگان با شعر جامی کمک می کند.