هستی ممکن است فراموشمان کند؛ اما نورمان الآن تا همیشه در تاریکی، این کیهان را روشن نگه می دارد. حتی اگر چیزی از موجودیتمان باقی نمانده باشد. شاید هستی فراموشمان کند اما تا وقتی هستیم، نمی توانند نادیده مان بگیرند. همه مان هنوز اینجاییم. در پوچی زندگی می کنیم، اما زنده ایم… دیگر روا نیست همین حیات پوچمان را هم ازمان بگیرند. نه شهاب سنگ ها، نه کرم چاله ها و نه گرما نمی تواند ما را شکست دهد. شاید هستی ما را فراموش کند، اما مهم نیست… چون ما مورچه هستیم و مورچه ها هیچ وقت از رژه رفتن خسته نمی شوند…