نویسنده در این کتاب بر مبنای کشفیات باستان شناسی سعی دارد تا به جنبه های مختلف مساله ی آریایی ها بپردازد. سرچشمه و پراکندگی زبان هایی که به اعتقاد نویسنده اوپایی ها وارث آن ها به شمار می روند یکی از حوزه های مورد توجه نویسنده بوده است. ایشان به جای اصطلاح هند و اروپایی، اصطلاح کلی و کوتاه تر “آریایی” را پیشنهاد می کند. هم چنین در پی این است که آگاهی های ادبی شرق باستان و منطقه ی دریای اژه را با اطلاعات باستان شناختی و مردم شناختی کامل کند. و در زمینه ی مباحث نژادی، بررسی ساده ای از تاریخ نژادی اروپا و آسیا را عرضه کند. در این راستا کتاب به نه فصل تقسیم شده است. فصل اول به بحث زنان در دوران پیش از تاریخ اختصاص دارد. فصل دوم حضور آریایی ها در پهنه ی تاریخ و ورودشان در سرزمین هایی چون بین النهرین، هند، آسیای صغیر و ایران را دربرمی گیرد. آریایی شدن کشورهای حوزه ی مدیترانه هم چون تراکیایی ها و فریگیایی ها، هلنی ها و اژه ای ها، ایتالیایی ها و … موضوع فصل سوم کتاب است. در فصل چهارم بازسازی فرهنگ آغازین آریایی ها به کمک دیرینه شناسی زبان صورت می گیرد و در فصل پنجم به بررسی حضور آن ها بر اساس مدارک باستان شناسی اختصاص دارد. موضوع فصل ششم این فرضیه است که آیا اروپای مرکزی را می توان خاستگاه آریایی ها دانست. در فصل هفتم به آریایی ها در شمال اروپا و در فصل بعد به آریایی ها در روسیه ی جنوبی پرداخته می شود. نقش آریایی ها در تاریخ نیز موضوع آخرین فصل کتاب است.