«عرفان اجتماعی»، عرفانی است که به جامعه با سه عنصر «هدایت»، «تربیت» و «ولایت» می نگرد و سالک در فرآیند تعریف و تنظیم ارتباط با خدا، به تعریف و تنظیم ارتباط با اجتماع نیز اهتمام ورزیده و آن گاه به عنوان عارفی که سیر از خلق به سوی حق و از حق در أسمای حق کرده به سیر از حق به سوی خلق با حق می کند و سپس سیر در خلق به سوی خلق با حق می نماید تا نقش هادی، مربی و ولی را ایفا نماید. عرفان اجتماعی، عرفانی است که به مسائل گوناگون اجتماعی (سیاست، اقتصاد، آموزش وپرورش در ابعاد علمی و عملی) توجه دارد و به بیان دیگر با تفسیری عارفانه از جامعه به عنوان تجلی الهی، جامعه را از کثرت به سوی وحدت سوق و سیر می دهد. در این کتاب ضمن بیان ماهیت، مبانی و کارکردهای اجتماعی به تبیین ابهامات و اتهامات عرفان اسلامی در ساحت عرفان اجتماعی، پرداخته می شود.