رویکردی جامعه شناسانه در بررسی جهان های اجتماعی است. فصل اول کتاب، بیش تر به مفاهیم کلی پرداخته و تعاریف مورد نظر نویسنده از علوم انسانی، علوم اجتماعی و… را مطرح می کند. نویسنده در ادامه، کنش انسانی و اجتماعی و به تبع آن، علوم انسانی و علوم اجتماعی مبتنی بر بنیان های هستی شناختی و انسان شناختی حکمت اسلامی را توصیف و تعریف نموده و به دنبال آن تاکید نموده که متافیزیک به علوم انسانی ملحق نمی شود؛ همان گونه که به علوم طبیعی نیز ملحق نمی گردد؛ بلکه متافیزیک به عنوان بخش بنیادین حکمت نظری و در قبال علوم انسانی و اجتماعی قرار می گیرد. فصل دوم نیز، به معرفی وجود جهان های مختلف اعم از جمادات، نباتات، حیوانات و جهان انسانی و اجتماعی و نسبت بین این جهان ها پرداخته است. نگارنده معتقد است که به رغم ترکیب اتحادی جهان های یادشده، هیچ یک از آ ن ها قابل تقلیل به دیگری نیست. او در ادامه به مهم ترین بحث در رابطه با جهان های اجتماعی، یعنی نسبت بین جهان اجتماعی و جهان انسانی می پردازد. این بحث از آن جهت مهم است که پای رابطه فرد و جامعه و عامل و ساختار را هم به میان کشیده و تلاش برای استفاده از ظرفیت های حکمت صدرایی جهت تبیین این نسبت ها، از نکته های قابل توجه این فصل است. از دیدگاه مولف، جهان اسلام و دنیای متجدد، دو نمونه از جهان های معنوی و دنیوی هستند و تبیین هویت آن ها و شناخت مرزهای فرهنگی هریک از آن ها، امکان تصمیم بخردانه انسان مردد امروز را برای عبور از مرزهای فرهنگی و خط های هویتی، فراهم می آورد. وی در بخش پایانی کتاب، به شناخت اجتماعی پرداخته و شناخت عمومی و شناخت علمی، انواع شناخت علمی جامعه، شناخت اجتماعی، تجربی، عقلی و شهودی و بالاخره انواع شناخت اجتماعی در قرآن، برخی از مفاهیم اساسی مربوط به این فصل است.