این اثر، شرح و تفسیری است از مبحث خداشناسی در سه آیین یهود، مسیحیت و اسلام. “این کتاب، تاریخ واقعیت در زبان نیآمدنی خود خدا نیست. بلکه تاریخ چگونگی فهم آدمی از او، از ابراهیم تا روزگار کنونی، است. تصور آدمی از خدا تاریخی دارد، هم از این رو، نزد مردمان مختلف نو در زمان های مختلف اندکی متفاوت است. تصوری از خدا که در نسلی و توسط انسان های معینی شکل می گیرد، می تواند برای نسل دیگر و انسان دیگر بی معنا باشد. در واقع این گفته که “من به خدا اعتقاد دارم” به خودی خود معنایی عینی ندارد بلکه مثل همه گفته ها، در هر بافتی و در میان هر جماعتی معنای دیگری پیدا می کند…. [نگارنده] معتقد است که ابراهیم، موسی و پیامبران پسان، خدایشان را درست همان جور تجربه کرده اند که امروز تجربه می کند ولی اگر به هر سه این دین ها نگاهی بیندازیم روشن می شود که نظری عینی درباره “خدا” در آن ها نیست. هر نسلی تصوری از خدا می آفریند که به کارش می آید. در مورد اته ایسم (خداشناسی، بی خدایی) هم همین است. این گفته که من به خدا اعتقاد ندارم در اته ایست های هر زمانه ای برداشت خاصی از خدا را انکار کرده اند. آیا “خدا” یی که اته ایست های امروزین رد می کنند همان خدای آباء مسیحیت، خدای پیامبران، خدای فیلسوفان، خدای عارفان و خدای یزدان پرستان (Theists) قرن هژدهم است؟ یهودیان، مسیحیان و مسلمانان، در مراحل مختلف تاریخ نشان، این خداها را به عنوان خدای کتاب مقدس و قرآن ستوده اند. [در این کتاب] خواهیم دید که این خداها با هم فرق بسیار دارند. اته ایسم اغلب مرحله گذار بوده است چنان که یهودیان، مسیحیان و مسلمانان را، چند خدا باوران (Pagan) هم روزگارشان بی خدا می خواندند چرا که آنان نظری انقلابی نسبت به امر خدایی و متعالی پیدا کرده بودند. آیا بی خدایی مدرن نیز انکار خدایی نیست که برای رفع مشکلات امروز ما دیگر کار چندانی از او برنمی آید؟”.