از روزی که به نوغان رسیدم و با خارکن به زیارت بقعه آمدم و دیدمش، دیگر او بود و بقعه و محله نوغان. همه جا دنبالش می رفتم تا یکی از اهل نوغان را بیابم تا پا پیش بگذارد. چند روز بود که صبح به صبح اول طلوع برای سلام به بقعه به یاد و سفارش پدر مرحومم می آمدم و سلام می کردم و به جای رفتن پی رزق و روزی، می ایستادم تا ببینمش. به جای نقاشی که پیشه و کسب بود کارم بود، کارم شد نظر بازی و یافتن یک راوی دل که قدم جلو بگذارد. حال سطل و قلم رنگ لاجورد نقاشی برای من فقط بهانه بود. مدام سرگشته در ولایت نوغان می چرخیدم.