آدمی، زمانی می اندیشد و هدفی ترسیم می کند و راه را برای سوی آن می پیماید، ولی به ناگه امری نه چندان مهیب و شاید علاقه ای دل فریب او را سرگرم ساخته، از رفتن باز می دارد. یا راه را کج کرده و هدف را به کلی وا می نهد. نمونه را، شخصی باشعور و شعف به علم آموزی روی می آورد تا به کسب معرفت از سود دنیا و آخرت بهره جوید، اما همین که قدری معلومات اندوخت و بر پاره ای جزئیات احاطه یافت، حبّ شهرت و شخصیت در وجودش ریشه دوانده، دانش را وسیله ای برای خودنمایی و جدال با دیگران می سازد؛ تا این که یکسره منحرف می شود و از راه به کجراهه می رود. از اینجاست که توجهی به بصیرت و تقوا، در آن بیدار و موعظه و تذکر بدان زنده گردد، گریزناپذیر خواهد بود.