کتاب حاضر، داستانی است که با زبانی ساده و روان برای نوجوانان نگاشته شده است. در این داستان هابوی سیزده ساله به خاطر داشتن چشم های روشن ، موهای زرد و پوست سفید، همیشه با دیگران فرق داشته. پوست او نه مثل افراد خانواده اش قهوه ای است، نه مثل سفیدپوست هایی است که . برای فتح کوه کلیمانجارو به آنجا می آیند؛ بلکه از آن پوست هایی است که زیرآفتاب خیلی سریع می سوزد و او را مجبور می کند تا همیشه در دل سایه ها مخفی شود. از آن پوست هایی که باعث می شود بچه های مدرسه او را پسر شبحی صدا کنند. اما اصو، خواهرعزیز او، پسر طلایی صدایش می کند. او تنها عضو خانواده است که هابو را دوست دارد. دو برادر بزرگترهابو او را دست می اندازند، مادرش به سختی می تواند به او نگاه کند و پدرش که نتوانسته او را بپذیرد، سال ها پیش خانواده را به حال خودش رها کرده است. هابو و خانواده اش بعد از ناکامی در اداره مزرعه شان مجبور می شوند دهکده کوچکشان را ترک کنند و به موانزا، که شهری بندری است، پناه ببرند. آنجا هابو می فهمد که اسم دیگری هم دارد: زال.