انقلاب ایران بسیاری از محققین را برانگیخت تا از حقایق زندگی زنان ایرانی در اوایل قرن بیستم، که به شکل خاصی محدود شده بودند، پرده بردارند. این تحقیقات هم چنین شهامت زنان را در به جلو راندن تحولات و پیوستن به فعالیت های سیاسی نمایان ساخت. اگرچه شکست، خشونت و از دست دادن در هر مسیری که آنان انتخاب می کردند، بخش جدایی ناپذیری از تلاش هایشان بود، اما کوشش های آنان بی نتیجه نماند. تنها، زمان لازم بود تا تغییرات به صورت تدریجی و آهسته ولی پایدار ظهور پیدا کنند. اگر زنان ایرانی در اوایل قرن بیستم به خاطر تاسیس مدرسه برای دختران مورد ضرب و شتم و بی احترامی قرار می گرفتند و حتی زندانی می شدند، در پایان همین قرن، تحصیلات عالی برای اکثر دختران به رغم موقعیت طبقاتی شان به صورت یک آرمان درآمد. نوشتار حاضر، به گفته های 15 زن ایرانی الاصل دربارة جایگاهشان اختصاص یافته است. به تصریح نگارنده: «تجربیات و احساساتی که زنان در این تحقیق بیان کرده اند ورای طبقه های اجتماعی، فرهنگ ها و ملیت های مختلف است و متعلق به گروه خاصی نیست».