ابراهیم را باید در بقیع خاطرات جستجو می کردم. او به مانند راز مگو بود. محیط نبردش خاکستری، خاطرات دوستان و هم رزمانش خاکستری، انگار نمی خواست پیدا شود. استنباط ابراهیم از طریق به نطق در آوردن بستگان و وابستگانش امکان پذیر نبود. باید به ژرفای معنایی سیر می کردم تا او را در یابم. او باید کشف می شد ولی انگار تمایلی نداشت رخ نشان دهد. خواندمش ابراهیم چون به راستی نامی که برای خود برگزیده بود، برای قامت بت شکنش و به گلستان مدفنش برازنده بود. هر کجا گشتم تنها تبسم زیبایش و مهر وصف نشدنی اش به میان مانده بود و دستان کوچک من برای اجرا حقیقی وجودش بسیار خالی بود. آنچه پیش روی شماست، مختصری است از حشر او که به نشر آوردیم.