مقصود نویسنده در این کتاب، تفکیک حوزه دین از فلسفه است، بدان گونه که هر یک بتواند به راستی آنی باشد که هست. این یعنی خلاص دین از فلسفه، و از آن مهم تر خلاص فلسفه از دین. او برای هر یک از این دو رویکرد به عدالت و احسان جایگاه و جامعه شناسی خاصی قائل است. به باور او خیر هر دو در این تفکیک است و این خیر عام است، زیرا منجر به رفاه و امنیت مردم، و صلح و پایداری کشور می شود.