این کتاب تصحیحی است از متن “اقبالنامه” یا خردنامه، ششمین نامه‌ی نظامی گنجوی (53-614 ق)، که با حواشی و شرح لغات و ابیات و تصحیح و مقابله با نسخه‌های دیگر همراه است. حکیم‌نظامی اقبالنامه را به نام “عزالدین مسعود بن ارسلان” سلجوقی منظوم گردانیده است. اشعار این دفتر با نیایش پروردگار و نعت پیامبر اسلام (ص) آغاز می‌شود و سپس با افسانه‌هایی چون افسانه‌ی ارشمیدس با کنزیک چینی، افسانه‌ی ماریه‌ی قبطیه، افسانه‌ی خراسانی و فریب دادن خلیفه ادامه می‌یابد. از دیگر داستان‌ها و حکایات کتاب می‌توان به ذوالقرنین دانستن اسکندر، داستان او با شبان دانا و احوالش با سقراط یا گفت‌وگوی حکیم هند با وی و هفت حکیم دیگر اشاره کرد. بخش دیگر اشعار به ذکر گفتارهایی از اشخاص مختلف چون ارسطو، والیس، سقراط، بلیناس، هرمس، اسکندر، افلاطون و دیگران درباره‌ی آفرینش اختصاص دارد. ادعای پیامبری اسکندر و ادامه‌ی جهانگردی او تا مناطقی چون هند، ده‌ سرپرستان در عرض جنوب و سرزمین یاجوج و هم‌چنین وصیت‌نامه‌ی اسکندر از دیگر مطالب کتاب محسوب می‌شود. در انتها نیز اشعاری در ستایش ملک عز الدین مسعود بن ارسلان آمده است.