کتاب حاضر منتخبی از اشعار چهار گوهر شعر فارسی است که در عراق و خراسان می زیسته اند و از پایه گذاران شعر عراقی محسوب می شوند. «انوری ابیوردی» در تغییر سبک شعر فارسی تأثیر بسزایی داشته و در استفاده از زبان محاوره سخن را به نهایت سادگی می رساند. «جمال الدین اصفهانی» یکی از قصیده سرایانی است که اشعارش سرشار از مضامین اخلاقی و حکمی است. «ظهیرالدین فاریابی» از قصیده سرایان و غزل گویان معروف قرن ششم است که شعر او مانند انوری روان و پر از معانی بدیع است. «کمال الدین اصفهانی» نیز در آوردن معانی دقیق استاد و شاعری باریک اندیش و خلاق معانی است.