کتاب حاضر تحقیقی است متکی بر اسناد و منابع تاریخی درباره ی رویدادها، شرایط، قراردادها و روندهایی که در دوره ی قاجار از سوی انگلیسی ها اعمال شد و به جدایی بخش عمده ی سیستان از ایران و الحاق آن به افغانستان امروزی گردید. دوره ی تحت بررسی تقریبا سه دهه ی پایانی قرن نوزدهم است یعنی، از 1872 که گلد اسمیت، مامور تعیین حدود دو طرف، حکمیت خود را صادر نمود، سپس، مک ماهون آن را ادامه داد، تا سال های 7-1906 که حدود مرزها شکل قطعی و نهایی به خود گرفت. این دوره ی زمانی هم زمان با سلطنت ناصرالدین شاه، مظفرالدین شاه و محمدعلی شاه قاجار است. کتاب از حفت فصل تشکیل شده است. فصل اول با توصیفی از موقعیت جغرافیایی، وضعیت کشاورزی و زمین های حاصلخیز سیستان آغاز می شود، سپس به رقابت های بین المللی روسیه وانگلستان در عصر استعمار و تلاش های انگلستان برای ایجاد منطقه حایل میان هند و روسیه اشاره می شود که منجر به نفوذ انگلستان در نواحی شرقی ایران گردید. نویسنده در ادامه اقدامات ماموران انگلیسی و نمایندگان دولت ایران، هم چنین حکام و سرداران محلی را از نخستین توافقات و تعیین حدود تا پایان کار گلد اسمیت، بازگو می کند. در فصل دوم، مرحله ی تجزیه ی سیستان و محروم کردن بخش ایران از آب کافی بررسی می شود. در این فصل نیز نخست زمینه های بین المللی رقابت روسیه و انگلستان در اواخر قرن نوزدهم بیان می گردد، آن گاه اقداماتی که منجر به اختلاف مرزی ایران و افغانستان گردید و ریشه در حکمیت گلداسمیت داشت، و در پی آن میانجیگری دولت بریتانیا بر اساس قرارداد پاریس و اعزام هیات مک ماهون در سال 1903 برای تعیین قطعی مرزها بازگو می شود. در فصل سوم از نقش موثر حشمت الملکن امیر وقت قائن، در پیش برد اهداف انگلیسی ها در سیستان سخن می رود. در این فصل هم چنین ابعاد و چگونگی شورش مردم سیستان علیه انگلیسی ها در سال 1902 تشریح می شود. فصل چهارم به نقش دو کارگزار دیگر ایرانی، میرزا عبدالحمیدخان غفاری (یمین نظام)، (کمیسر ایران و سرحد دار سیستان) و میرزا موسی خان (نایب الوزاره)، کارگزار وزارت امور خارجه در سیستان، که اولی طرفدار انگلستان و دومی مخالف سیاست های انگلستان در سیستان بودند، هم چنین فشارهای انگلستان به دولت ایران برای عزل موسی خان و ابقای عبدالحمید خان اختصاص دارد. در این فصل علاوه بر این، چگونگی تعیین و نتایج تقسیم آب سیستان توسط مک ماهون بازگو می گردد. در فصل پنجم وضعیت کشاورزی و دامداری سیستان در سال 1872، هنگام تجزیه ی سیستان، با سه دهه ی بعد که تقسیم آب به زیان ایران صورت گرفت مقایسه می شود. نویسنده معتقد است تجزیه ی سیستان با شرایطی که انگلستان تحمیل نمود موجب تخریب کشاورزی و کاهش دامداری و شیوع طاعون، قحطی و شورش، و در نهایت تخریب سیستان ایران شد. فصل ششم مرور کوتاهی بر رقابت های استعماری دولت های روسیه وانگلستان و آلمان در قرن نوزدهم میلادی در ایران و امتیازات و قراردادهایی که در این راستا منعقد شد. در آخرین فصل، مساله ی تقسیم آب سیستان و قرارها و اقدامات انجام شده در این زمینه در دوره ی رضاشاه و محمدرضا شاه پهلوی تا سال 1351 به اختصار پی گیری می شود. کتاب با فهرست منابع و نمایه های اسامی به پایان می رسد.