با تشکيل دولت صفوي در ايران نه‌تنها پس از قرن‌ها يکپارچگي سياسي اين سرزمين شکل گرفت، بلکه از نظر مذهبي نيز ايران داراي هويت متمايزي شد. شاه اسماعيل ضمن رسميت بخشيدن به تشيع در ايران، به دعوت از علماي لبنان، سوريه و عراق مبادرت کرد و با ادامه اين سياست در زمان جانشينان وي فصل تازه‌اي در تاريخ ايران آغاز شد که با حضور گسترده علماي شيعه و ارائه ديدگاه‌هاي فقهي جديد و کسب مناصب و مقامات مذهبي در دولت مشخص مي‌شود. کتاب حاضر به بررسي اين روند از آغاز دولت صفوي و فراز و نشيب‌هاي آن پرداخته است.