موضوع این کتاب، «مکان» است. موضوعی بسیار بدیهی، آشنا، پیش پاافتاده و عادی، که دقیقا به همین دلیل ناسازگون، نااندیشیده، مبهم، شگفت انگیز و دور از دسترس هم می نماید. مفهومی بنیادین، تعیین کننده و اغلب بحث ناشده که شیوه فهم مفهوم هایی پُرشمار را تعیین می کند. برای پرداختن به مفهوم مکان، رویکردها و سرمشق های نظری گوناگونی وجود دارد. دستگاه نظری جاری در این نوشتار، رویکردی است سیستمی که با نام «زروان»، شهرت یافته است. چراکه در کانون آن مفهوم «من» قرار دارد که در بستر زمان پیکربندی می شود و شکل می گیرد. یعنی مدلی نظری درباره «من» ها و نهادهاست که چگونگی چفت شدن انسان ها و ساخت های اجتماعی شان را بررسی می کند… .