نویسنده در این کتاب دو دیدگاه فردگرایی و رابطه گرایی را با هم مقایسه می کند و بدین منظور از استعاره هایی چون قلب، روح، خویشتن، دره و برهوت استفاده می کند. بی تردید مهم ترین دست مایه «بروکس» در کتاب «آن سوی ایگو»؛ تلاشی برای رسیدن به زندگی اخلاقی داستان «کوه اول و دوم» است. زندگی روی «کوه اول» در این کتاب به شرایطی می پردازد که آدم ها بیشتر به دستاوردهای فردی توجه می کنند و انگیزه و انرژی درونی شان را برای رسیدن به این مقصودها صرف می کنند. انسان هایی که در این وادی سیر می کنند پیروان سرسخت فردگرایی اند. به اعتقاد بروکس، یکی از مهم ترین دلایل بروز مشکلات روانی جوامع پافشاری بر همین فرهنگ است. همان طور که از عنوان این مرام اجتماعی می توان فهمید، فردگرایی ما را به سوی انزوا سوق می دهد، زیرا درنهایت منفعت فردی از همه چیز مهم تر می شود. اما درمقابل انسان هایی داریم که به تعبیر بروکس به منزلگاه
«کوه دوم» رسیده اند. شرایط سخت زندگی این آدم ها (که در کتاب به تفصیل به آن ها اشاره خواهد شد) طعم متفاوتی از حیات را به آن ها می چشاند. آن ها عمیق تر می شوند و آسیب پذیری شان را درک می کنند. فهم آسیب پذیری همیشه به افراد کمک می کند تا به یکدیگر نزدیک تر شوند. درنتیجه، این انسان ها مسیر کمک به دیگران، برقراری رابطه و ترمیم ساختارهای آسیب دیده اجتماعی را پیش می گیرند.