گفت و گوی “لیلی گلستان” با “احمد محمود” درباره زندگی و آثار احمد محمود، شخصیت های داستان های او، ویژگی های آثار، فن (تکنیک) نوشتن، خلاقیت ادبی، محتوای سیاسی و اجتماعی نوشته های احمد محمود، بررسی ادبیات داستانی و قضاوت درباره نویسندگان ایران و جهان، بررسی و تشریح نمادها در آثار احمد محمود، چگونگی ارتباط با مخاطبان و نظایر آن است. برای نمونه، احمد محمود در بخشی از این گفت و گو خاطرنشان می کند: “تاریخ سیاسی ـ اجتماعی این مملکت را که نگاه می کنی می بینی که سیاست و استبداد به سرنوشت محتوم ما بدل شده است. مثلا از صد سال پیش که نگاه می کنیم، یک خروار چشم، یک مناره سر، بغل کردن آدم ها، شمع آجین کردن، توپ بستن مجلس، جشن های پرخرجی که دیگران بخوابند تا او بیدار باشد و صدها نمونه دیگر را می شود ارائه داد که شاخص شرایط حاکم بر جامعه ما بوده است. کسی گفته: “این جا سرزمین زندان رفته هاست” که حرفش درست است. این جا کشور مادرانی است که بچه هایشان را در زندان بزرگ می کنند. کشور سوختن اجساد مفقودالاثر شدن آدم ها و مدفنشان است. کشور زندانبان زندانیان است. وقتی به این صد سال نگاه کنید، همیشه این چنین بوده است ـ حالا پیش از آن را کار نداریم ـ و ندانم کاری حاکمیت ها و استبداد و ندانم کاری خود مردم. در ایران کمتر خانواده ای را می شود یافت که زخم سیاست نخورده باشد. ببینید، مهاجرت ها، تبعیدها، در به دری ها، همه این ها نشانه نوعی سیاست حاکم بر جامعه ماست و به تعبیری نویسنده اگر کارش تعریف انسان نباشد پس چه چیز دیگر است؟…. پس سیاست بخشی از زندگی ما هست و هیچ کاریش هم نمی توانید بکنیم. معتقدم که سیاست باید در داستان باشد، اما نه مثل توطئه ای از پیش تدوین شده و از پیش شناخته شده. داستان نباید به یک اعلامیه سیاسی بدل شود. اما سیاست تا آن جا که حدش است، تا آن جا که مربوط به زندگی ما هست ـ در حقیقت هست ـ باید باشد….”.