قصه، دانش و مجموعه مسائلی است که بیان کنندة شریعت است. به دیگر سخن، قصه آینه ای است که شریعت در آن منعکس می شود. از طرفی فقه در استنباط و کشف شریعت نمی تواند از عنصر مصلحت غافل و به ارتباط آن با فقه و شریعت بی توجه باشد. اما باید دانست که مصلحت اندیشی به معنای منفعت گرایی و معیشت اندیشی، دنیوی سازی شریعت و عرفی سازی آن (سکولاریزاسیون)، با قربانی کردن حقیقت و اصول ثابت دین، در هیچ مذهبی از مذاهب فقهی اسلام، حضور علمی و اعتقادی ندارد و هیچ فقیهی چنین نسبتی را به مذهب فقهی مورد باور خویش نمی دهد. کتاب حاضر اثر دیگری از زیرمجموعه های فلسفة فقه با عنوان «فقه و مصلحت» است. در این پژوهش کوشیده شده تا با نگاهی تطبیقی، جایگاه و کارکردهای مصلحت و شیوة تشخیص آن بر اساس مبانی و منابع فقه اهل بیت (ع)، در نظام فقهی ـ حقوقی اسلام و با توجه به موضوعات نوپدید بررسی شود.