«شیخ شهاب‌الدین سهروردی»، بنیان‌گذار حکمت اشراق، در کتاب «المشارع و المطارحات» حکمت خویش را میراثی معنوی و حِکمی دانسته است که از خمیره مقدسه ازلی سرچشمه گرفته و در قالب دو شاخه شرقی (ایرانی) و غربی (یونانی) تداوم یافته است. شاخه غربیِ حکمت را، که سهروردی «خمیره فیثاغوری» نامیده است، «هرمس والدالحکما» از طریق وحی و مکاشفه دریافت کرده و به وسیله حکمای متألّه یونانی همچون «اسقلبیوس»، «فیثاغورس»، «انباذقلس» و «افلاطون» به عرفایی چون «ذوالنون مصری» و «سهل تستری» رسیده است. آغازگر شاخه شرقی حکمت، که «حکمت خسروانی» نام دارد، شهریاران روحانی ایران نيز كساني چون «کیومرث»، «فریدون» و «کیخسرو» هستند و این حکمت «فهلوی» در تعالیم عرفایی چون
«بایزید بسطامی»، «حلاج»، «قصاب آملی» و «ابوالحسن خرقانی» به یادگار مانده است. سپس جانب شرقی و غربی حکمت در آموزه‌های حکمای مشرقی چون «حکیم ترمذی» ممزوج شده و سرانجام در حکمت اشراق تجلی دوباره یافته است. در این کتاب، در پرتو نگاهی تاریخی – تحلیلی، این تبارنامه معنوی بازکاوی و مختصات روشنی از وجوه حکمت خسروانی و فیثاغوری ترسیم می‌شود.