زن و مرد هر دو برای رسیدن به تکامل، به هم وابستگی متقابل دارند، اما متاسفانه این اصل بدیهی در گذر تاریخ به گونه‌ای نابرابر تعبیر و به نفع مرد تفسیر شده است. هرچند دامنة شمول این نابرابری از عوامل جغرافیایی، تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و… تاثیر می‌پذیرد، اما در جایی کم‌تر و در نقطه‌ای جدی‌تر است. آثار این نابرابری در تمامی ابعاد فردی و اجتماعی مردم ایران نیز مشاهده می‌شود. نگارنده در پژوهش حاضر سعی کرده تا وجود نابربری را در عرصه‌های مدیریتی کشور ایران شناسایی و پیشنهادهایی را برای حل آن عرضه کند. وی اذعان می‌دارد: موضوع مشارکت زنان در مشاغل مدیریتی بسیار حائز اهمیت است، زیرا استفاده از توان بالقوه و دانش این نیروی عظیم، ضمن آنکه امکان گزینش بهتری را بر اساس شایستگی در سطوح مدیریتی فراهم می‌آورد، موجب می‌شود جامعه از تمامی توان علمی و انسانی خود برای رشد و توسعه بهره‌مند شود و هم‌چنین نیاز به پیشرفت، ترقی و خودشکوفایی از نیازهای روانی هر انسان، اعم از زن و مرد است که با فراهم شدن امکانات در محیط کار می‌تواند به توسعة فردی بینجامد. در نتیجه چنانچه زمینة مشارکت زنان در سطوح مختلف جامعه به ویژه در سطوح مدیریتی، مساعد باشد، این نیروی عظیم هرچه بیش‌تر به ساختن خود و جامعه خواهد پرداخت.