مدت‌ها پیش از ابداع روان‌درمان‌گری جدید به وسیله فروید، داستان‌ها، اساطیر و تمثیل‌ها به منزله یکی از عوامل اصلاح، بازسازی و درمان عامیانه، در کمک به حل تعارضات درونی انسان‌ها نقش عمده‌ای ایفا می‌کرده‌اند. در فرهنگ شرقی، به ویژه در فرهنگ ایرانی، داستان‌ها، تمثیل‌ها و… منزله ابزار روان‌درمان‌گری و تعلیم و تربیت غیرمستقیم به طور روزمره به کار می‌رفتند. نمونه‌های بی‌شماری وجود دارند که چگونگی اثربخشی داستان‌ها را در حل مسائل زندگی به جای روان‌درمانگری نشان می‌دهند. شاید معروف‌ترین نمونه آن‌ها شهرزاد قصه‌گو باشد؛ کسی که با مجموعه هزار و یک شب، قصه‌ها را استادانه و با زیرکی تمام برای مداوای پادشاه مبتلا به جنون روانی به کار گرفته است. نگارنده در کتاب حاضر، کاربست تمثیل‌های فارسی در بستر روش‌های علمی شناخت‌درمانگری جدید را معرفی کرده است.