“روان‌درمانی” فرآیندی تدریجی است که طی آن درمانگر می‌کوشد بیمار را تا جایی که امکان دارد بشناسد، زیرا تلاش برای تشخیص دادن، دامنۀ دید درمانگر را محدود می‌کند و سبب می‌شود که توانایی فرد در برقراری ارتباط با دیگری کاهش یابد و درمانگر به جنبه‌هایی از بیمار، که با آن تشخیص خاص تناسب ندارد، بی‌توجه باشد و به جنبه‌های جزئی که تشخیص اولیه را تایید می‌کند، بیش ازحد توجه کند. امروزه هدایت نسل بعدی درمانگران بسیار مشکل‌زا است، زیرا این رشته در مرحلۀ بحران به سر می‌برد. از آن‌جا که سیستم بهداشت بر این اساس برنامه‌ریزی شده است که کم‌هزینه باشد، نمی‌توان تغییر اساسی چندانی را در آن ایجاد کرد و روان‌درمانی به ناچار باید مانند خط تولید عمل کند. به این معنا که کم‌هزینه، کوتاه، سطحی و جزئی باشد و احتمال این خطر وجود دارد که تحت تاثیر فشارهای اقتصادی تغییر شکل دهد و با برنامه‌های آموزشی به شدت مختصر، تضعیف گردد. نگارنده در کتاب حاضر مباحثی هم‌چون: رابطۀ بیمار و درمانگر، مسائل مختلف در حوزۀ هدایت درمان، کاربرد رویا در درمان و خطرات و امتیازات روان‌درمانگری را بررسی و راهکارهایی را به منظور پیشرفت هرچه بیش‌تر درمانگران در این زمینه و بهبود بیماران عرضه کرده است، از جمله از تشخیص بپرهیزید، حمایتگر باشید، همدلی بیاموزید، بگذارید بیمار برایتان مهم باشد، دربارۀ مرگ حرف بزنید، از درمان سطحی اجتناب کنید، توجیهات را زیاد جدی نگیرید، به خانۀ بیمارتان سر بزنید، به اولین رویا توجه کنید، و امتیازات این شغل را قدر بدانید.