آلبر کامو در این مقالات، همان فضاهایی را جستجو می‌کرد که بیشتر در نگارش خلاقش به آن‌ها دست یافته بود. کامو، هیچ‌گاه به کسی اجازه نمی‌داد این مقالات را ضمنی یا کم اهمیت‌تر از رمان‌ها و نمایشنامه‌هایش در نظر بگیرد، چرا که او مقالاتش را به عنوان بخش قابل توجهی از میراث باز می‌شناخت که اینک می‌توانست به واسطه آن‌ها، با آیندگان روبرو شود.