نویسنده در این کتاب 60 دولت علوی را از عثمانی تاکنون از علویان آناتولی تا علویان عرب و سایر دولت‌های دوستدار اهل‌بیت (ع) را بر محور ارادت و محبت اهل‌بیت (ع)، گردآوری و بررسی کرده است. بخش اول کتاب، به بررسی دولت‌های امام علی (ع) و امام حسن (ع) اختصاص دارد. در این بخش افزون بر ذکر والیان امام علی (ع) و امام حسن (ع)، دولت امیر مختار نیز معرفی شده است. بخش دوم کتاب، به بررسی دولت‌هایی اختصاص دارد که توسط نوادگان امام حسن (ع) تأسیس شده‌اند. اولین دولت بررسی‌شده «ادریسیان» هستند که توسط «ادریس یکم» در سال ۷۸۹ تأسیس شد و «ولیله» را به عنوان پایتخت خود برگزیدند. در ادامه این بخش، دولت علویان طبرستان، بررسی شده است. دولت علویان طبرستان، امیرنشینی از سلاله اهل‌بیت (ع) بود که در طبرستان بنیان نهاده شد. اُمرای این دولت از نسل امام حسن (ع) بودند و اسلام را در حاشیه جنوبی دریای خزر ترویج کردند. این دولت در سال ۹۲۸ توسط سامانیان منقرض شد. «رسی‌ها» و «حمودیان» دو دولت دیگری هستند که در این بخش معرفی و بررسی شده‌اند. در بخش سوم کتاب، دولت‌های تأسیس‌شده توسط نوادگان امام حسین (ع) بررسی شده است. در این بخش تنها یک دولت معرفی شده و آن هم «سادات قوامی» بودند که در بخش کوچکی از مازندران دولت کوچکی بنیان نهادند. این دولت طی سال‌های ۱۳۵۹ تا ۱۵۹۶ به مدت ۲۳۷ سال حکومت کردند و سرانجام به دست صفویان نابود شدند. بخش چهارم کتاب که بخش عمده‌ای از کتاب را به خود اختصاص داده، درباره دولت‌های شیعه دوازده‌امامی است. «دلفیان»، «حمدانیان»، «آل بویه»، «کاکوییان»، «امیرنشین سیسیل»، «مزیدیان»، «تنوخیان لاذقیه» و… دولت‌هایی هستند که در این بخش معرفی شده‌اند. بخش پایانی کتاب، اختصاص به دولت‌های اسماعیلی ‌مذهب دارد که در این بخش دولت‌های «فاطمیان»، «قرمطیان»، «دولت الموت» و… بررسی شده‌اند. در پایان کتاب، گاه‌شمار دولت‌های علوی و نيز اسناد، سکه‌ها، پرچم‌ها، نقشه‌ها و نظامیان این دولت‌ها آورده شده است.