این کتاب درواقع دفاعیه‌ای است بر این ادعا که «بوف کور» شاهکاری جهانی است، نویسنده در صدد آن است که بگوید رمان «صادق هدایت» در سنت ادبیات غربی به‌ویژه سنت «گوتیک» نوشته شده است. چنانکه مترجم هم در مقدمه خود آورده، نویسنده کتاب او تلاش می‌کند نشان دهد که صادق هدایت در «بوف کور» با فراروی از دغدغه‌های ادبیات ملی نه‌تنها به مصاف ادعاهای فرهنگ خودی درباره خود و روایت خودی رفته، بلكه ادعاهای فرهنگ غربی را نیز در این مورد بررسي كرده است. نویسنده کتاب، مدعی است که اثرش نه درباره رمان «بوف کور» بلکه درباره موضوع رمان است؛ او سعی کرده است در «بوف کور هدایت، رمان غربی» آنچه را که به این کتاب موضوعیت داده، بشناسد و به خواننده غربی ادبیات بشناساند. «مایکل بیرد»، نويسنده «بوف کور» را نویسنده‌ای غیرغربی می‌داند که به شیوه‌های روایت غربی مجهز است. او معتقد است که هدایت در «بوف کور» به دوباره‌خوانی و بازتفسیر شیوه‌های روایت غربی دست زده است. بینامتنیت، موضوعی است که نویسنده در اثر خود به آن اشاره می‌کند و معتقد است «بوف کور» از کارکردهای بینامتنی زیادی بهره برده است و هدایت در این اثر ارجاع‌های مکرری به متون دیگر دارد. نویسنده کتاب «بوف کور هدايت، رمان غربی» بر این باور است که هدایت می‌کوشد پس‌زمینه سایه‌وار اثر خود را به پیش‌زمینه بیاورد. او کتاب هدایت را اثری جهانی می‌داند.