این مجلد از مجموعه‌ی “اندیشه‌گران انتقادی” به بررسی فیلسوف اسلوونی، “اسلاوی ژیژک”، اختصاص یافته است. این مجموعه بر نظریات “ژیژک” در باب سوژه، یکی از مهم‌ترین نقش‌های او در فلسفه‌ی انتقادی متمرکز شده است. هرفصل با بحث از تاثیرگذاری‌های کلیدی بر تفکر “ژیژک” و بررسی اجمالی موضوع در قالبی مختصر آغاز می‌شود. سپس به بررسی موضوع در قالب‌های پسامدرن، ایدئولوژیک، جنسیتی، و قومی‌اش پرداخته می‌شود. کتاب شامل سه بخش است: “چرا ژیژک؟”، “اندیشه‌های اساسی” و “پس از ژیژک”. در بخش نخست به دلایل انتخاب این فیلسوف اشاره شده است. نویسنده در بخش دوم به بحث درباره‌ی آرا و ایده‌های او می‌پردازد و در فصولی به هم‌پیوسته آن‌ها را معرفی و تشریح می‌کند. بخش پایانی کتاب، درباره‌ی تاثیرگذاری‌های “ژیژک” بر متفکران آینده است. به باور نویسنده، می‌توان در تمام مراحل زندگی ژیژک شاهد تاکید بر یک مضمون بود. هنگام نوجوانی، فیلم‌های هالیوود را به فرهنگ غالب شعر در کشور خودش ترجیح می‌داد. هنگام دانشجویی، به جای پارادایم‌های رسمی تفکر کمونیستی، به فلسفه‌ی فرانسوی علاقه‌مند شد و در مورد آن می‌نوشت. وقتی دوران حرفه‌ای‌اش را آغاز کرد، ترجیح داد به جای چسبیدن به مسیر موسوم لکانی، لکان را در چارچوب آرای دیگر فیلسوفان تفسیر کند. مشخصه‌ی سیر و بسط فکری ژیژک همین فاصله و ناهمخوانی‌اش با فرهنگ رسمی‌ای بود که درونش کار می‌کند. از نقش‌های اصلی ژیژک در نظریه‌ی انتقادی، پرسش درباره‌ی “سوژه” و توصیف آن است. وی می‌گوید: اگر همه‌ی خصایل متمایز کننده‌تان، همه‌ی نیازها، علایق و اعتقادهای خاص خود را دور بریزید، آن‌چه باقی می‌ماند “سوژه” است. سوژه شکل آگهی شما است، در تقابل با محتویات آن شکل که فردی و مختص شما است. این سوژه چیزی نیست مگر شهروند دموکراسی.