وضعیت کنونی‌ام چنین است: مریلین، همسر عزیزم، مهم‌ترین کسی که از ۱۵ سالگی تا به حال در زندگی‌ام داشتم، از بیماری مهلکی رنج می‌برد و زندگی خودم هم به طرز خطرناکی متزلزل است. ولی با این وجود، عجیب است که آرام و تقریباً آسوده‌ام. چرا نمی‌ترسم؟ دوباره مثل همیشه این سؤال را از خودم می‌پرسم. بیشتر عمرم از نظر جسمی سالم بودم، ولی باز هم گاهی با اضطراب مرگ، درگیرم. باور دارم که نیروی محرکه من برای انجام تحقیقات و نوشتن در مورد اضطراب مرگ و تلاش همیشگی‌ام برای آرام کردن افراد رو به موت، از وحشت شخصی‌ام نشاءت می‌گرفت. ولی حالا چه بر سر آن وحشت آمده؟ این آرامش من از کجا می‌آید؟ حال که مرگ بیش از هر زمانی به من نزدیک است…