در این کتاب، ابتدا سخن از دوگانه «مسئولیت» و «بطالت» در «سرگرمی» است؛ در این راستا به بررسی این مورد پرداخته می شود که با وجود دگرگونی های پدید آمده در فلسفه هنجارها و ساختار سرگرمی، آیا هنوز می توان به مسئولیت سازندگان سرگرمی برای ایجاد آرامش معنوی به جای صرف ایجاد خوشی و لذت امید داشت؟ سپس تفاوت میان سرگرمی تلویزیونی و اینترنتی بیان می شود؛ تأکید بر این دو به آن دلیل است که بیشترین زمان سپری کردن اوقات فراغت و سرگرمی افراد به آن ها مربوط می شود. در ادامه ماهیت رسانه بررسی می شود و به این پرسش ها پاسخ داده می شود که کارنامه رسانه ها در عمل چگونه بوده است و اگر سرگرمی به صنعتی سرمایه آور تبدیل شده باشد آیا سوداگران این عرصه به چیزی جز عواید مالی آن می اندیشند. در پایان وضع سرگرمی در ایران ارزیابی می گردد؛ در این راستا نویسنده نشان می دهد نسبت سرگرمی مردم به کار روزانه آنان چگونه است و چه ارتباطی بین سرگرمی و مشاغل در ایران وجود دارد و مدیریت سرگرمی به ویژه در ارتباط با سبک های زندگی موجود در ایران تحلیل می شود و نمونه هایی از پژوهش های موجود مرور می گردد.