نویسنده در این کتاب در تلاش است به دو پرسش در حوزه «دیالکتیک انتقادی مارکس»، پاسخ دهد. آیا «گفتمان شناختی» مارکس نیازمند چارچوب یا ظرفی فراگیر، به مثابه ی دستگاه مختصات هستی شناختی، معرفت شناختی و روش شناختی آن است یا خود، فضا و «دستگاه مختصات» تازه ای است؟ و آیا شکاف میان «علم» اجتماعی و تاریخی، از یک سو و علوم طبیعی از سوی دیگر، هر اندازه ژرف، چنان است که بتوان کماکان از هر دو آن ها زیر سقف «علم» سخن گفت؟ اگر چنین نیست و اگر با تمایزی سرشتی میان این دو حوزه ی دانش انسان اجتماعی و تاریخی سروکار داریم، این تمایز چه چشم اندازهای تازه ای در برابر دانش اجتماعی می گشاید؟