در لحظه ای همچون این لحظه، هنوز ذهنش کار می کرد، به بیهودگی زندگی پی برد. مرتب شکل انفجاری را که اتفاق می افتاد تجسم می کرد. اینکه چطور مثل ستاره ای سفید از اعماق و جانش به بیرون فواره می زند و تکه های پوست نرم و راحت را بر روی اقیانوس می پاشد. بمب، یک بچه است. غیض و غضبی است که همه چیز را نشانه می گیرد. ضجه ی موجودی است که راهش را نیافته است. انتخاب خودکشی به جای شکست است.