داستان با اشاره به این نکته آغاز می شود که “روان شناسان می گویند گرفتاری ها و مشکلات انسان از یک سالگی شروع می شود؛ یعنی از موقع امر و نهی ها و باید و نباید ها”. قهرمان داستان “دیوانه بازی” که دختر جوانی است و شرح زندگی اش را از دو سالگی شروع می کند، از همان نادر کسانی است که کارهایی را که دوست دارد انجام می دهد، نه کارهایی را که دیگران می خواهند یا از او انتظار دارند. کارهایی که به نظر عده ای غیر عادی و به نظر بعضی دیگر دیوانه بازی می آید. خیلی ها دوست دارند. آن چه دلشان می خواهد بکنند ولی جسارتش را ندارند، مردم چه می گویند و چه قضاوت می کنند، باعث می شود اگر آدم راه غلطی رفته تا آخر عمر آن را ادامه بدهد. زندگی اش را تباه کند و نفسش را نیابد؛ اما قهرمان داستان دیوانه بازی، از این گونه آدم ها نیست. دنبال روی جمع و همرنگ جماعت نیست، کاری را می کندکه دلش می خواهد و به حرف دیگران هم اهمیتی نمی دهد یا به قول مادربزرگش نشاطش را حفظ می کند و به کسی هم اجازه نمی دهد آن را از او بگیرد.