انبیا و اولیا (ع)، بیش ترین نقش را در سرنوشت اجتماعی بشر از آغاز تاکنون داشته اند. بشر بدون رهبری دینی از اصل خویش، معنویات و سعادت اخروی محروم می شود. پس از رحلت پیامبر (ص)، مردم از واقعه ی غدیر روی گردان شده و به انتخاب خود فلسفه ای برگزیدند. حضرت فاطمه (س) به خوبی آفت عدم حاکمیت معصوم را فهمیده و به دیگران آموختند. خطبه ی تاریخی آن حضرت که در مدینه با درون مایه های عقیدتی، سیاسی، تاریخی، و جامعه شناختی بیانگر این امر است. او در شرایط آن زمان، جبهه ای را در برابر انحراف به وجود آمده در دین را پایه گذاری کرد و مسیری را برای حرکت واقعی اسلام و مسلمانان نشان داد. نگارنده در کتاب حاضر نخست به اهمیت و فلسفه ی وجودی پیامبران و امامان در زندگی انسان ها اشاره می کند. سپس با تاکید بر نقش حضرت علی (ع) در رشد اسلام به مسائل پس از رحلت پیامبر (ص) و ایجاد انحرافات در بنیاد اسلام و جدایی مردم از حاکمیت معصوم (ع) می پردازد. در ادامه ماجرای فدک را بیان می کند و خطبه ی حضرت فاطمه (س) را در میان زنان مهاجر و انصار در مسجد مدینه شرح می دهد.