مهرماه سال 1383 مسابقه ی فوتبال بین تیم های ایران و آلمان در استادیوم آزادی در جریان است. مولف این کتاب تنها در خانه نشسته است و مسابقه را از کانال ZDF آلمان تماشا می کند. با تماشای مسابقه، مرغ ذهنش به گذشته های دور پرواز می کند و خاطرات مسابقات مقدماتی فوتبال المپیک 1964 م، که بین تیم های ملی ایران و پاکستان و عراق و هند برگزار شده بود، در ذهنش زنده می شود. از زمانی که مسابقه ی دوستانه بین تیم های ایران و هند را در امجدیه تماشا کرده بود، سال ها می گذشت. آن مسابقه با نتیجه ی چهار بر یک به نفع ایران پایان پذیرفت. او بعد از این بازی به جمع خوانندگان “کیهان ورزشی” پیوسته بود. همکلاسی اش، “پریوش آذر”، وقتی برای اولین بار یک مجله ی ورزشی را دست دختری می بیند به شدت تعجب می کند. نویسنده، “آذر” را نیز به جمع فوتبال دوستان ملی وارد می کند. آذر پس از علاقه مندی به فوتبال، با فوتبالیست محبوبش ارتباط تلفنی برقرار می کند و این ارتباط سال ها ادامه می یابد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی نویسنده به اروپا مهاجرت می کند و متوجه می شود که “پریوش آذر” از دانشگاه سوربن دکترای فلسفه گرفته است. باشگاه محبوب او یعنی باشگاه “شاهین” به “پرسپولیس” تغییر نام می دهد و “باشگاه تاج” به باشگاه استقلال” و “استادیوم امجدیه” نیز “استادیوم شهید شیرودی” نامیده می شود.