این کتاب، تلاشی برای فهم یک آیین دینی مستحب به نام «اعتکاف» و روایتی از تجربه حضور در آن است؛ آیینی که بررسی و تحلیل آن از موضوعات مغفول در مطالعات اجتماعی دین در ایران است. در سال های اخیر و با سازمان دهی رسمی اعتکاف در مساجد، شکل کاملا شخصی این آیین تا حدی تغییر کرده؛ اما در هر حال ماهیت اعتکاف با مناسک جمعی عبادی یا آیین هایی همچون پیاده روی اربعین کاملا متفاوت است. کتاب حاضر سنتزی است از سه نوع روایت مردم نگارانه، پدیدارشناسانه و جامعه شناسانه از اعتکاف، بدون داشتن مدعایی برای انطباق با کلیشه های رایج در گزارش پژوهش های کلاسیک و تلاشی است که یک سوی آن مطالعه کیفی تجربی در میدان تجربه ای دینی است و سوی دیگر آن روایتی از زندگی گروهی از دین داران جامعه است که یک بار در سال به تنهایی خود سفر می کنند.