“در این کتاب برای بررسی فلسفه هنر هایدگر صرفا به رساله مشهور “منشا اثر هنری” اکتفا نشده بلکه دیگر نوشته ها و یادداشت های فیلسوف خصوصا گفتارهای مربوط به “هولدرلین” و ملاحظات هایدگر در باب هنرمندان معاصر نظیر “کله و سژان” و نظرات او راجع به هنر آسیای شرقی مد نظر بوده است. نویسنده همه ی این آرا را با توجه به کلیت اندیشه ی فلسفی هایدگر و مراحل تحول فکری او تفسیر و تحلیل کرده است”. “اندیشه هایدگر در نیمه دهه 1930 تحت الشعاع بر نهاده ی معروف هگل در باب “مرگ هنر” بوده هایدگر نیز با هگل موافق است که هنر “بزرگ” ـ و نه هنر کوچک ـ از زمان یونان، یا در بهترین صورت، از پایان قرون میانه امری درگذشته است. اگر چه هایدگر بر خلاف هگل معتقد است که هنر بزرگ روزی ممکن است برگردد و معتقد است که به جد باید در طلب چنین بازگشتی بود (بازگشتی که در واقع “نجات” غرب را شکل می بخشد)، اما در این امر با هگل موافق است که عصر حاضر ذاتا “بی هنر” است”.