رابطه بین نظریه و عمل در روایت معاصر، رابطه ابزاری تلقی می شود و این درحالی است که تصورات از نظریه و عمل و روابط متقابل مفهومی و عملیاتی آن ها در طول تاریخ مختلف، هدایت متباین بوده است. افلاطون و ارسطو نظریه و عمل را کاملا متمایز از یکدیگر نمی دانند. درنظر آن ها «نظریه پردازی» نوع خاصی از
«پراکسیس» است. کانت با تمایز هستی شناسانه میان ذات معقول و پدیدار بین فلسفه عملی و نظری، تفکیک می گذارد . به نظر هگل و مارکس نظریه و عمل، مفاهیم انتزاعی نیستند، بلکه در رابطه با هم در وحدتی دیالکتیکی عمل می کنند و… . در این کتاب با پرداختن به تاریخچه نظریه و عمل و تغییر نسبت آن ها در طول تاریخ، نشان داده می شود که چگونه نظریه و نظریه پرداز می تواند با نقد ابزارگرایی دوران مدرن، «سیاست به مثابه کُنش» را احیا کند.