“اصلاح گری” نیازمند فرهنگ است. این فرهنگ نیاز به آموزش، تربیت و یادگیری دارد. با به کارگیری این فرهنگ، تغییر، تحول و حرکتی در جامعه به وجود می آید که این حرکت وظیفه دارد حالات انفعالی را به جنب و جوشی معقول تبدیل کند. اصلاح گری وظیفه دارد تا در زمینه ی وفاق اجتماعی و شایسته سالاری گام های جدی بردارد. هم چنین اصلاح گری وظیفه دارد تا تغییر در جهت بهبود جامعه را تشویق کند. در کشور ما یکی از مشکلاتی که اصلاحات یا قانون با آن روبه رو است، “ساختار اجتماعی” است. این ساختار از انقلاب مشروطیه به بعد، از وضع ایلی ـ عشیره ای به زمین داری دوران رضاشاه تغییر ماهیت داد. این ساختار با کمک سرمایه های خارجی به سمت فرآیند صنعتی ـ تجاری شدن در حرکت بود. با انقلاب اسلامی و جنگ، بخش تجاری و نامولد تسلط بیش تری پیدا کرد. در این ساختار، شفافیت به سختی می توانست جا بگیرد. در بخش صنعتی است که مدیریت نیاز به برنامه ریزی و به کارگیری علم، تکنیک، فن آوری و آموزش و دانشگاه دارد. اینک اصلاح ساختاری، بیش از هر زمان ضرورت پیدا کرده است. این اصلاح باید زمینه های اعتماد ملی را در جامعه ی کارگری، صنعتی و دانشگاهی بگستراند. اصلاحات وظیفه دارد، متخصصان و صاحبان فن را در امور عمومی تصمیم گیری مشارکت دهد و زمینه ی رشد و اعتلای آنان را به وجود آورد. در چنین فضایی است که مشارکت مردمی معنا پیدا می کند. نگارنده در کتاب حاضر مساله ی اصلاح گری در ایران را مطرح کرده است. وی نخست به مسائل نظری اصلاحی، یعنی آزادی، سعه ی صدر و تحمل دیدگاه های مخالف، با مثال هایی از جان لاک پرداخته است. سپس نظری کوتاه به فرآیند اصلاحی انگلستان؛ نوسانات اصلاحی و محافظه کارانه ی فرانسه، اسپانیا و پرتغال پس از زوال حکومت مستبدانی چون فرانکو و سالازار داشته و عدم سنت اصلاحی روسیه را مرور کرده است. در پایان نیز به فرآیند اصلاحی ایران، به ویژه در دوران امیرکبیر و مصدق پرداخته شده است.