این داستان که بر اساس واقعیت نگاشته شده، حکایت جدال همیشگی با مرگ است و داستان زنی است که در بستر مرگ افتاده، اما خود ار به تمامی تسلیم مرگ نمی کند. به زعم نویسنده، “مرگ واقعه ای بی زمان و بی مکان است. همیشه یا خیلی زود سرمی رسد یا خیلی دیر. حضورش ورای لذت و کراهت در سرزمین فریبندگی است. مرگ غیاب محل است و یادآور هیچ کجایی تمام عیار و بی معناست. مرگ هیچ رفتاری خاص خود ندارد و بنابراین نمی دانیم در برابر او چگونه رفتار کنیم. هیچ چیز شایسته ی او نیست و او نیز شایسته ی هیچ کس نیست. شاید این تعبیر “مارکی دوساد ” را برای مرگ بتوانیم به کاربریم: “نابجای اعظم”.